Ընթերցանյութ 4: Ինչպե՞ս աճել
Նկարը՝ Յոահիմ Բեկելեր, «Չորս տարրերը․ Օդը. Թռչնաբուծական շուկան», 1570 թ.
Ողջո՜ւյն, այսօրվա նյութը բաղկացած է 2 մասից և անդրադառնում է 2 թեմայի՝
1․ Աճը դեպի զարգացած երկիր

Կարդալու ժամանակը՝ 15 րոպե
2․ Աճի գլոբալ պատկերը

Կարդալու ժամանակը՝ 5 րոպե
Ի՞նչ ես կարծում՝ ինչպե՞ս կարելի է աղքատության մեջ ապրող երկիրը դարձնել կայուն զարգացող երկիր։
Արի՛ մի պահ կանգ առնենք և կարդալուց առաջ մտածենք։ Դա կօգնի կենտրոնցանել մտքերը։
2012 թվականին Էֆոսա Օջոմոն Նիգերիայում էր և աշխատում էր գյուղական վայրեր մաքուր ջուր բերելու համար հորեր կառուցող ընկերության հետ: Այնուամենայնիվ, այս հորերից շատերը դադարեցին աշխատել, քանի որ ոչ ոք չկար դրանց մասին հոգ տանելու կամ ջրի որակը ստուգելու համար: Տեղական համայնքը պատրաստ չէր աջակցել այս փոփոխությանը։ Այս փորձառությունը Էֆոսային և նրա գործընկերներին՝ Քլեյթոն Քրիստենսենին և Կարեն Դիլոնին ստիպեց մտածել համայնքների աճին օգնելու նոր միջոցի մասին, որի մասին նրանք գրել են «Բարգավաճման պարադոքս» գրքում:

Նրանք հասկացան, որ չնայած մեծ գումարներ և օգնություն են գնում զարգացող երկրներ, դրանցից շատերը դեռևս աղքատ են: Ինչո՞ւ։
Դա պայմանավորված է նրանով, որ օգնությունը և ջրհորների նման նախագծերը տրվում են առանց համակարգ ստեղծելու, որը թույլ է տալիս մարդկանց ինքնուրույն հոգ տանել դրանց մասին: Սա նման է Հայաստանի իրավիճակին, որտեղ երբեմն արտաքին ֆինանսական աջակցությունը փորձում է օգնել, բայց հաճախ երկարատև աճի չի հանգեցնում, քանի որ տեղական համայնքը լիովին պատրաստ չէ պահպանել փոփոխությունները:
«Բարգավաճման պարադոքս»-ը առաջարկում է լուծում՝ շուկա ստեղծող նորարարություն: Սա այն դեպքում, երբ նոր ապրանքներ կամ ծառայություններ են ստեղծվում այն ​​մարդկանց համար, ովքեր նախկինում չէին կարող իրենց թույլ տալ: Այս նորամուծությունները ոչ միայն ժամանակավոր լուծումներ չեն, այլ աշխատատեղեր են ստեղծում, օգնում են տեղական բիզնեսին զարգանալ և հիմք են ստեղծում երկարաժամկետ հաջողության համար:
1
2
Ահա մի օրինակ՝

Պատկերացրե'ք մի քաղաք առանց մաքուր ջրի: Ամեն օր ջրի շշեր բաժանելու փոխարեն, ինչ-որ մեկը հորինում է էժան, հեշտ օգտագործման ջրի զտիչ (ֆիլտր), որը բոլորը կարող են գնել: Այժմ մարդիկ կարող են ինքնուրույն ստանալ մաքուր ջուր, աշխատատեղեր են բացվում ֆիլտրերը պատրաստողների և վաճառողների համար, և տեղական տնտեսությունը ուժեղանում է:

Այս գաղափարի իրական օրինակներից մեկը Մո Իբրահիմն է, ով բջջային հեռախոսներ բերեց Աֆրիկա:
Այս աշխատանքը կատարելու համար նրանք կառուցեցին բջջային աշտարակներ և ցանցեր՝ այդ ընթացքում ստեղծելով միլիոնավոր աշխատատեղեր: Մեկ այլ օրինակ այն է, թե ինչպես է Tolaram Group-ը Նիգերիայում ներմուծել արագ պատրաստման լապշա: Նրանք պարզապես լապշա չէին վաճառում, նրանք կառուցում էին գործարաններ, էլեկտրակայան և նույնիսկ ջրի մաքրման կայաններ՝ օգնելով ամբողջ համայնքին աճել:

Մի խոսքով, շուկա ստեղծող նորարարությունը մարդկանց միայն չի տալիս այն, ինչ կարիքնը նրանք ունեն, այլ օգնում է նրանց ավելի լավ ապագա կառուցել իրենց համար:
3
4
Ի՞նչ փոփոխություններ կարող ենք անել երկրի ներսում, որպեսզի այն սկսի զարգանալ։
Արի՛ մի պահ կանգ առնենք և կարդալուց առաջ մտածենք։ Դա կօգնի կենտրոնցանել մտքերը։
1961 թվականին Հարավային Կորեան լուրջ դժվարությունների մեջ էր։ Երկիրը տառապում էր Կորեական պատերազմի հետևանքներից, աղքատությունից և անկայունությունից: Գեներալ Պակ Չունգ Հին և նրա զորախումբը նոր էին իրենց վերահսկողության տակ վերցրել երկիրը, որը դեռ կախված էր արտաքին օգնությունից, հատկապես ԱՄՆ-ից: Հարավային Կորեայի կառավարությունը լի էր կոռուպցիայով: Ինչ-որ բան պետք է փոխվեր:

Գեներալ Պակի կառավարությունը որոշեց կենտրոնանալ երկրի բարելավման համար երեք հիմնական բանի վրա՝
  • արդյունաբերականացում,
  • հողային բարեփոխումներ, և
  • կրթություն

Նրանք այս ռազմավարությունն անվանեցին «ինդուստրիալացում ուսուցման միջոցով»։
Նոր տեխնոլոգիաներ հորինելու փոխարեն նրանք որոշեցին կրկնօրինակել և կատարելագործել գոյություն ունեցողները այլ երկրներից։ Կառավարությունը նաև աջակցեց մեծ ընտանեկան ընկերություններին, որոնք կոչվում են չեբոլներ (chaebol), ինչպիսիք են Samsung-ը, Hyundai-ն և LG-ն: Այս ընկերությունները սկսեցին արտադրել պարզ ապրանքներ (օրինակ՝ տեքստիլ), բայց շուտով նրանք անցան ավելի առաջադեմ իրերի, ինչպիսիք են էլեկտրոնիկան և մեքենաները:

Պակի ծրագրի մեկ այլ մաս էր Նոր գյուղական շարժումը (Saemaul Undong-ը), որը կենտրոնացած էր գյուղական վայրերում մարդկանց կյանքը ավելի լավը դարձնելու վրա: Նրանք կառուցեցին ճանապարհներ, բարեկարգեցին տները և համոզվեցին, որ հողը ավելի արդարացիորեն բաժանվի ֆերմերների միջև: Միևնույն ժամանակ, կառավարությունը մեծ ներդրումներ կատարեց կրթության մեջ՝ ստեղծելով աշխատուժ՝ արդյունաբերական աճին անհրաժեշտ հմտություններով աջակցելու համար:
1
2
Այսօր Հարավային Կորեան աշխարհի 10-րդ խոշոր տնտեսությունն է։ Այս փոխակերպումը կոչվում է Հրաշք Հան գետի վրա՝ ցույց տալով, թե ինչպես ուժեղ առաջնորդությունն ու խելացի պլանավորումը Հարավային Կորեան աղքատ երկրից վերածեցին աշխարհի ամենահարուստ տնտեսություններից մեկի:
3
4
Արդյունքները զարմանալի էին։ Հարավային Կորեայի արտահանումը 1961 թվականին ընդամենը 42 միլիոն դոլարից աճել է մինչև 10 միլիարդ դոլար մինչև 1977 թվականը: ԱՄՆ-ի ֆինանսական օգնությունը և Ճապոնիայի հետ ամուր կապերը նույնպես նպաստեցին տնտեսության զարգացմանը: 1970-ականների վերջին Հարավային Կորեան ամբողջովին վերածվել էր արագ զարգացող տնտեսության:
2000-ականների սկզբին Սինգապուրն արդեն ուժեղ տնտեսություն էր՝ հայտնի իր լավ կառավարությամբ և ժամանակակից ենթակառուցվածքներով: Սակայն, երկիրը կանգնած էր մարտահրավերի առաջ՝ համաշխարհային դաշտում մրցունակ մնալու համար նրան ավելի շատ նորարարություն էր անհրաժեշտ: Սինգապուրի առաջնորդները, ներառյալ վարչապետ Լի Սյեն Լունը, տեսան, որ ձեռներեցության խրախուսումը կօգնի տնտեսությունն ավելի բազմազան և ճկուն դարձնել: Նոր բիզնեսները նշանակում են նոր արդյունաբերություններ, ավելի շատ աշխատատեղեր և ավելի մեծ նորարարություն:

Բայց նոր բիզնես սկսելը կարող է դժվար և թանկ լինել: Բիզնեսի խոշոր ծախսերից մեկը հարկերն են։ Հարկը գումար է, որը մարդիկ և ընկերությունները պետք է վճարեն կառավարությանը: Գործարարները սովորաբար պետք է իրենց վաստակած գումարի որոշակի տոկոսը վճարեն կառավարությանը: Սա կարող է դժվար լինել նոր ընկերությունների համար, քանի որ նրանց փողի մեծ մասն անհրաժեշտ է իրենց բիզնեսը զարգացնելու համար: Սա խանգարում էր բազմաթիվ պոտենցիալ ձեռնարկատերերի նույնիսկ փորձել:
Խնդիրը լուծելու համար կառավարությունը 2005թ.-ին ներդրեց Ստարտափների հարկային արտոնություն (Startup Tax Exemption, SUTE) սխեման՝ օգնելու նոր բիզնեսներին և քչացնելով նրանց հարկերը։ SUTE սխեման օգնեց բիզնես սկսելն ավելի մատչելի դարձնել: Առաջին 3 տարիների ընթացքում ստարտափները հարկ չեն վճարում իրենց առաջին 100,000 սինգապուրյան դոլար եկամտի համար: Հաջորդ 200,000 դոլար-ի համար նրանք վճարում են սովորական հարկի միայն կեսը: Սա նոր ընկերություններին ավելի շատ գումար է տալիս իրենց բիզնեսում վերաներդրումներ անելու համար՝ լինի դա աշխատակիցներ վարձելու, արտադրանքի մշակման կամ գործունեության ընդլայնման համար:

Բացի հարկային արտոնություններից, Սինգապուրն առաջարկում է ընկերությունների զարգացման դրամաշնորհեր, ֆինանսավորում, մենթորություն և ռեսուրսներ: Այս ջանքերը Սինգապուրը դարձրել են հանրաճանաչ վայր ամբողջ աշխարհից ձեռնարկատերերի համար, քանի որ այնտեղ ընկերություններ հիմնելը ավելի հեշտ է: Աջակցության այս համակարգը նպաստել է ավելի շատ աշխատատեղերի ստեղծմանը և խթանել տնտեսությունը:
1
2
Հարկերի մասին զրուցելիս հարկավոր է նշել, որ մենք բոլորս հարկեր ենք վճարում և պարտադիր չէ, որպեսզի ունենանք բիզնես։ Երբեմն հենց վճարելու գործընթացը մեր փոխարեն են անում, օրինակ, մեր գործատուները։ Սակայն թե' հարկերը, թե' այլ պետական վճարումները մենք կարող ենք նույնպես անել բանկային հավելվածների միջոցով։ Հարկ չկա անցնել երկար ճանապարհ կամ սպասել պետական մարմինների օֆիսների հերթերում՝

✅Ուռա՜, դու ավարտեցիր մաս 1-ը 😎

Կապիտալիզմի շնորհիվ դու ունես սարքը, որով կարդում ես այս նախադասությունը։ Քո կարծիքով որտե՞ղ է այն ստեղծվել և ինչպե՞ս է հասել քեզ։
Արի՛ մի պահ կանգ առնենք և կարդալուց առաջ մտածենք։ Դա կօգնի կենտրոնցանել մտքերը։
2013 թվականի ապրիլին Օրսոլա դե Կաստրոն և Քերի Սոմերսը նստած էին իրենց տներում և սարսափելով կարդում էին Rana Plaza-ի գործարանի փլուզման մասին լուրերը: Բանգլադեշում փլուզման հետևանքով զոհվել է ավելի քան 1100 կարի աշխատող և վիրավորվել հազարավոր մարդիկ: Տուժածների մեծ մասը հագուստ էր պատրաստում հայտնի նորաձեւության ընկերությունների համար։ Շենքը հայտարարվել էր ոչ անվտանգ, տեսանելի ճաքերով, սակայն աշխատողներին ստիպողաբար ներս էին տարել աշխատելու, որպեսզի բավարարեն արագ նորաձևության պահանջները: Օրսոլայի և Քերիի համար, այս իրադարձությունը բացահայտեց նորաձևության մութ կողմը՝ էժան ու արագ հագուստը արտադրվում է մարդկային կյանքի գնով: Նրանք գիտեին, որ անհրաժեշտ է քայլեր ձեռնարկել: Այս աղետից դրդված՝ Օրսոլան և Քերին հիմնեցին Fashion Revolution-ը, մի շարժում, որի նպատակն էր վերափոխել արդյունաբերությունը՝ այն դարձնելով ավելի թափանցիկ, էթիկական և կայուն:
Հասկանալու համար, թե ինչի դեմ էին նրանք պայքարում, արի նայենք, թե ինչպես է աշխատում համաշխարհային տնտեսությունը:

Կապիտալիզմում ընկերությունները փորձում են հնարավորինս շատ շահույթ ստանալ: Դա անելու համար նրանք հաճախ կրճատում են ծախսերը, հատկապես արտադրության փուլում: Այստեղ է գալիս գլոբալիզացիան. ընկերությունները հագուստ են արտադրում այնպիսի երկրներում, ինչպիսին է Բանգլադեշը, որտեղ աշխատուժն ավելի էժան է: Սա ստեղծում է գլոբալ շղթա, որտեղ հագուստի տարբեր մասերը գալիս են տարբեր երկրներից, իսկ աղքատ երկրներում աշխատողներն ավելի քիչ են վարձատրվում դրանք իրար կարելու համար: Նպատակը հագուստ պատրաստելն է հնարավորինս էժան և արագ՝ փոփոխվող թրենդերի հետևից հասցնելու համար: Եվ դրա պատճառով գրեթե միշտ այս երկներում աշխատողները տուժում են։
1
2
Fashion Revolution-ը հիմնելուց հետո Օրսոլան և Քերին ծրագիր ստեղծեցին՝ փոխելու նորաձևության արդյունաբերությունը: Նրանք պարզապես չէին ցանկանում բարձրացնել իրազեկությունը, նրանք ցանկանում էին իրական, կառուցվածքային գործողություններ՝ բրենդներին պատասխանատվության ենթարկելու համար:

Նրանց հիմնական գործիքներից մեկը Նորաձևության թափանցիկության ինդեքսն է, որը դասակարգում է ապրանքանիշերը՝ հիմնվելով այն բանի վրա, թե որքան բաց են նրանք այն հարցում, թե որտեղից են իրենց հագուստները և ինչպես են վերաբերվում նրանց աշխատողներին: Այս պրակտիկաների վրա լույս սփռելով՝ նրանք բրենդներին մղում են ավելի թափանցիկ լինել: Նրանք նաև մեկնարկեցին #WhoMadeMyClothes արշավը՝ խրախուսելով մարդկանց բրենդներից ուղղակիորեն հարցնել իրենց հագուստները պատրաստող մարդկանց մասին: Սա օգնում է ճնշում գործադրել ընկերությունների վրա՝ ապահովելու արդար աշխատանքային պրակտիկա:
Բայց Fashion Revolution-ն ավելի հեռուն է գնում: Նրանք աշխատում են կառավարությունների հետ և առաջարկում օրենքներ, որոնք պաշտպանում են աշխատողներին ոչ անվտանգ պայմաններից: Fashion Revolution-ի գլխավոր ձեռքբերումներից մեկը Բանգլադեշում հրդեհային և շենքերի անվտանգության մասին համաձայնագիրն էր: Այս իրավաբանորեն պարտադիր համաձայնագիրը բարելավել է անվտանգության չափանիշները ավելի քան 2000 գործարաններում՝ պաշտպանելով միլիոնավոր աշխատողների անապահով պայմաններից, որոնք հանգեցրել են Rana Plaza-ի աղետին:

Fashion Revolution-ը ավելին է, քան պարզապես ակտիվիստական ​​խումբ։ Նրանք գիտակցում են որ միայն խնդրի մասին աղաղակելով արդյունքի չեն հասնի, և իրենց ուժը դնում են լուծումներ առաջարկելու վրա: Մարկանց տեղեկացվածությունից մինչև իրավական բարեփոխումներ, այն վերածում է նորաձևությունը ավելի էթիկական, հաշվետու ոլորտի:
3
4

✅Հիմա դու արեն գիտես ամբողջ նյութը։ Ապրե՜ս🥳

Made on
Tilda